This is an example page. It’s different from a blog post because it will stay in one place and will show up in your site navigation (in most themes). Most people start with an About page that introduces them to potential site visitors. It might say something like this:
Hi there! I’m a bike messenger by day, aspiring actor by night, and this is my website. I live in Los Angeles, have a great dog named Jack, and I like piña coladas. (And gettin’ caught in the rain.)
…or something like this:
The XYZ Doohickey Company was founded in 1971, and has been providing quality doohickeys to the public ever since. Located in Gotham City, XYZ employs over 2,000 people and does all kinds of awesome things for the Gotham community.
As a new WordPress user, you should go to your dashboard to delete this page and create new pages for your content. Have fun!
Mijn vader was piraat. Reizend over zeeën jaagde hij dromen en schatten na, weg van verantwoordelijkheid. Mijn moeder was hippie. Dansend ontsnapte ze aan haar herinneringen en omarmde de liefde buiten zichzelf.
Getraumatiseerde ouders geven vaak dezelfde ervaringen of de gevolgen van hun pijn door aan hun kinderen, in de vorm van niet-helpende patronen en gedrag. Met traumatische ervar
De dag begint slecht, want ik wist waarvoor ik was opgestaan. Geen simpele kutmaandag. Ook geen ‘Manic Monday’ van The Bangles, zo’n dag waarop je onder ladders doorloopt, uitwijkt voor vallende verfemmers en bijna over een zwarte kat struikelt: miauw. Nee, op deze dag is mijn pech niet spontaan, maar gepland. Maandag 1 november 1999: de dag die mijn leven voorgoed zou veranderen – op wat voor
Een koffer, vrolijke weekendtas, lekkers voor onderweg en los speelgoed of een boekje in je hand: auto in, auto uit en ‘mind your step’ op weg naar de vertrekhallen. Je kent dit tafereel misschien nog wel uit je eigen kindertijd. Kriebels in je buik van het avontuur dat komen gaat: alleen, mijn moeder was die dag niet in vakantiestemming. Wel was ze nerveus, somber en afwezig. Dat was ze vaker van
Een rastaman stapt zingend, begeleid op zijn gitaar mijn kant uit. Toeval? Of bestaat dat niet en is dit weer één van de synchronische rariteiten die ik vaker meemaak? ‘No Woman No Cry’ van Bob Marley zingt hij, en kijkt me aan. Godver, dat komt binnen! Ziet hij dat ik sta te huilen? Nee joh. Mijn tranen zijn van die tranen die je inslikt. Je kent ze wel. Tranen die je tegenhoudt, want als je ze
Boodschappen die uit de gedeelde koelkasten verdwenen. Vrouwen ontwaakten hysterisch uit hun nachtmerries: was het de angst, verdriet en wanhoop die hen achtervolgden? Kinderen die nog in bed plasten. Vrouwen die andere vrouwen en hun kinderen manipuleerden en pestten—waarschijnlijk omdat ze zelf niets anders kenden. En mannen die het adres van het huis achterhaalden en zo een bedreiging vormden voo
Horror is echt! En Runnaway train laat dat zien: zonder het aan de verbeelding over te laten.
"Goedemorgen, Goudemorgen" - Met een luchtige jolige vaart begroet radio DJ Marisa haar luisteraars en spreekt de naam uit van het liedje dat ze zojuist draaide voor net wakker Nederland. "Runnaway train van Soul Asylum: dat was een grote hit in 1993" en vervolgens gaan we over naar de volgende trac