Innerlijke reis

Als jonge vrouw worstelde ik met wisselende stemmingen: van intens blij naar diepbedroefd en ontwikkelde zo het idee dat ik een psychische aandoening had. Via de huisarts kwam ik bij het maatschappelijke werk, sprak met verschillende psychologen en slikte een tijd antidepressiva, wat voor mij niet positief uitpakte. Naast het bewandelen van deze reguliere weg zocht ik ook buiten de GGZ naar mogelijkheden om mijn gevoelswereld te onderzoeken. Spiritualiteit was hierbij mijn koers, omdat ik me als kind al bewust was van een niet-tastbare aanwezigheid in en buiten mezelf. Ook zag ik kleuren en beelden die ik niet kon plaatsen en had ik gedachten waarvan ik twijfelde of ze wel van mij waren. Het vinden van een diagnose heb ik al lang losgelaten. Mijn diepe gevoelsleven benader ik nu vanuit energetisch bewustzijn, in samenhang met het weten dat pijnlijke levenservaringen – en de gevolgen daarvan – ook van invloed zijn op hoe je je voelt, denkt en welke keuzes je maakt(e).

Drijfveren

Vanaf mijn kindertijd trok ik het mij al enorm aan hoe het er in de wereld aan toe gaat. Ik vond het complex: oorlog, armoede, discriminatie, mensen die elkaar of anderen met opzet pijn doen, en noem zo maar op. Ik had er nachtmerries over en vroeg mij keer op keer af hoe ik kon helpen.

Wilde ik een castingbureau oprichten? Want waar op de Nederlandse televisie was toch die enorme diversiteit van mensen uit mijn eigen straatbeeld terug te zien? De politiek in, zodat ik de koers voor het sociale beleid kon meebepalen? Maatschappelijk werker, om mensen te ondersteunen. Psychologe, om ze te begrijpen? Of fotograaf, zodat ik datgene in beeld kon brengen waarvoor ik de woorden niet kon vinden.

Mijn uiteindelijke studiekeuze was gericht op iets met reizen en mensen te combineren. Echter, in mijn eerste jaar aan de Haagse Hogeschool ben ik uitgevallen en ben toen gaan werken. In de jaren die volgden, bleek ik een gedreven kracht te zijn in de ondersteuning van directies en salesafdelingen, waaronder in de sectoren Reclame, Detailhandel, en Bank- en Verzekeringen. Naast mijn reguliere werkzaamheden was ik vaak de drijvende kracht achter veranderingen, met als doel processen en werkwijzen te vernieuwen, waarbij de menselijke factor altijd centraal stond.

Burn-out 

2009 was als een ommekeer in mijn leven. Ik kwam voor een tweede keer thuis te zitten met een burn-out. Of was het een depressie, ontstaan door jarenlang mijn eigen verdriet en dat van anderen te voelen, zonder een manier te vinden om dit te uiten? Ik was moe maar het vuurtje in mijn hart bleef aan. Na een aantal maanden maakte ik samen met de Arbo-arts een plan over hoe en op welke manier ik de draad weer kon oppakken en ben toen als overbrugging in de thuiszorg gaan werken. Poetsen bij zieke mensen thuis, want voor de verzorging had ik de papieren niet. Een broodje smeren, met een kop thee met koud water erbij zodat iemand zijn lippen niet brandde, en samen boodschappen doen. Dat was voor mij een dankbare tijd. 

Na weer een aantal maanden kreeg ik meer energie. Ik las boeken, keek films en documentaires die me inspireerden, en begon met yogabeoefening. Daarnaast kocht ik een spiegelreflexcamera, waarmee ik verschillende mensen portretteerde, en schreef ik mijn ideeën uit op papier. Nachtenlang,  eindeloos veel ideeën. Het waren concepten voor fotoreportages en verhalen over veelal rauwe thema’s.  De drive om te creëren, het was daar weer, en die drive wilde ik omzetten in werk met een sociaal  maatschappelijk doel.

Verbinding en Verandering

Met mijn persoonlijke drive en betrokkenheid inspireer ik mensen om hun innerlijke vuur en creativiteit aan te wakkeren. Hierdoor slaag ik erin om mensen met diverse achtergronden en talenten samen te brengen. 

Van 2010 tot 2014 studeerde ik Social Management (CMV) aan de Hogeschool Utrecht, waar ik me richtte op het vernieuwen en organiseren van sociale en maatschappelijke vraagstukken. De afgelopen twaalf jaar heb ik als conceptontwikkelaar, projectleider en opbouwwerker bijgedragen aan diverse initiatieven, vooral voor mensen in moeilijke omstandigheden.

In mijn werk als opbouwwerker ontmoette ik vaak mensen die worstelen met diep verdriet en die, achter gesloten deuren, langdurige trajecten doorlopen om ingrijpende gebeurtenissen en de daaruit voortvloeiende verslavingen en patronen te verwerken. Velen van hen dragen een zware last van schaamte, schuld, schande en stigma, en verschuilen zich achter maskers.

Identiteit speelt hierbij een cruciale rol. Veel mensen weten niet meer wie ze zijn, wat ze willen, kunnen of nodig hebben, en gaan op zoek naar zichzelf. Identiteit is een complex concept dat wordt gevormd door alles waarmee je jezelf identificeert – je achtergrond, familie, vrienden, geloof, cultuur, sociale klasse, vrijetijdsbesteding, opleiding, werk en status. Dit kan leiden tot vervreemding van je kern, wat zorgt voor disbalans en een gevoel van onvrede.

Mijn levenservaring, werkervaring en intuïtie stellen me in staat om vanuit diepe betrokkenheid bij te dragen aan zowel persoonlijke als collectieve verandering.