Mijn vader was piraat. Reizend over zeeën jaagde hij dromen en schatten na, weg van verantwoordelijkheid. Mijn moeder was hippie. Dansend ontsnapte ze aan haar herinneringen en omarmde de liefde buiten zichzelf.
Getraumatiseerde ouders geven vaak dezelfde ervaringen of de gevolgen van hun pijn door aan hun kinderen, in de vorm van niet-helpende patronen en gedrag. Met traumatische ervaringen bedoel ik een breed spectrum van verlies, geweld, vluchten, niet gezien en gehoord worden, discriminatie, armoede en misbruik.
Met mijn moeder heb ik een bijzondere band. Als kind raakte ik nauw verweven met haar fijne stemming en emotionele pijn. Achtervolgd door jeugd- en liefdeservaringen opende van tijd tot tijd een put aan onverwerkte emoties. Dan kon ze niet anders dan huilen en schreeuwen, zo heftig dat ze op de grond viel en haar lichaam liet bewegen op het ritme van haar verdriet. Mijn vader was feest. Althans, zo ervaarde ik dat. Vrolijk en onbezorgd banjerde hij met mijn zus en mij over het strand van Scheveningen, waar hij zelf tot laat in oktober in de zee zwom. De vrolijke rastaman! Zijn gekraakte winkelpand was een speeltuin vol muziekinstrumenten en de schilderijen van zijn vriendin. Regels en opvoedkundige principes kenden we niet. Wel was er muziek en liefde; in ieder geval waren mijn moeder en vader lief voor ons, dat heb ik altijd onthouden.
Mijn mooiste jeugdherinneringen eindigden tijdens een bezoek aan een tante. Vlak voor de kerstdagen hoorde ik op die dag dat mijn vader terug was gegaan naar St. Vincent, zijn geboorteland. Dat kon toch niet? Hij zou mij toch niet achterlaten? De eerste weken en misschien wel maanden wachtte ik op zijn terugkomst. Als er een vliegtuig overvloog dan was hij zeker aan boord. Of hij was opgesloten in één van de bouwcontainers langs de weg: dat gevoel kreeg ik als ik er langs liep. Mijn wereld stortte in. Het verhaal waarom hij weg was gegaan kreeg geen woorden.
Mijn basis was een afwezig papa en een emotioneel wankele mama, wat leidde tot een jeugd vol tekorten en problemen. Ondanks dat ik nu een stralende volwassen vrouw ben, huilt mijn innerlijke kind soms nog om het diepe verdriet en gemis. Wel begrijp ik nu ik zelf moeder ben en zoveel eigen ervaringen heb, hoe onverwerkte (jeugd)trauma’s je energie blokkeren en je gedrag, keuzes en relaties beïnvloeden. Dat geldt voor mijn ouders idem: ook zij kampten met rauwe hartenpijn.
In de afgelopen jaren kijk ik met een andere blik naar mijn verleden en kom erachter dat alles klopt. Nu zie ik vooral het magische van mijn levensreis: hoe ik ben gegroeid en ik ontdek(te) dat de kern van diep verdriet niet alleen door eigen ervaringen komen en die van je ouders, maar ook van grootouders, overgrootouders en vorige levens: who knows?.
Heling van jezelf is ook heling van je omgeving: zo binnen zo buiten. Steeds beter (h)erken, voel, doorvoel en accepteer ik mijn intense gevoelsleven en donkere stukken, en mag het er zonder oordeel zijn. Mijn ware ZELF ervaart, speelt, leert en is VRIJ. Vrij van projectie en vrij van opgelegde waarden, normen, geloof en cultuur, en gaat verder dan DNA. Ik ben dankbaar dat ik dat mag ontdekken.
Natalie
(Foto Daniel Dan @Pexels)
