Een koffer, vrolijke weekendtas, lekkers voor onderweg en los speelgoed of een boekje in je hand: auto in, auto uit en ‘mind your step’ op weg naar de vertrekhallen. Je kent dit tafereel misschien nog wel uit je eigen kindertijd. Kriebels in je buik van het avontuur dat komen gaat: alleen, mijn moeder was die dag niet in vakantiestemming. Wel was ze nerveus, somber en afwezig. Dat was ze vaker vanaf de tijd dat ze samen was met onze nieuwe vader: ik was acht toen ze hem ontmoette en mijn zus dertien. Hij kwam uit Egypte, de stad Alexandrië.
Een groter contrast met hoe onze moeder leefde voor ze hem ontmoette kon er niet zijn. Ze stopte met dansen en het dragen van haar prachtige schoenen met hoge hakken. Ook stopte ze met werken en leek ze – ineens – meer waarde te hechten aan een gezinsleven. Hij was Moslim en zij verdiepte zich in de basis daarvan.
Mijn moeder met ons zusje in haar armen geklemd, mijn oudere zus en ik: daar stonden we dan. Op een koud perron in een voor ons nog onbekende stad. Het leek alsof we een wereldreis hadden gemaakt, in werkelijkheid was het de treinreis van Den Haag naar Delft.
Die avond had mams een telefoontje gekregen en kreeg ze de instructie dat we per direct ons huis moesten verlaten om een, voor ons onbekende, vrouw te ontmoeten. Het verdwijnen van mijn eigen rastapapa was nog vers van de pers: zonder afscheid te nemen verhuisde hij terug naar zijn geboorteland St. Vincent. Maar mijn stiefvader was lief voor mij, dus accepteerde ik hem al snel als nieuwe vader. Dat was voor mijn oudere zus niet het geval. Zij zag en begreep meer van de slechte relatie die mijn moeder en hij met elkaar hadden: een relatie die aan de buitenkant anders was dan binnenshuis.
Op het koude perron in een nieuwe stad, daar ontmoeten we de maatschappelijk werkster die mijn moeder eerder die avond gebeld had. Zij zou ons naar onze vakantiebestemming (lees: vluchtadres) brengen. Een tas met wat kleren en niks meer was wat we bij ons hadden. Achteraf hoorde ik dat dat ‘juist’ de bedoeling was. Mijn moeder had hulp gezocht en daarna was het plan om—op een toen nog onbekende dag—samen met haar kinderen te vertrekken naar een ‘Blijf van mijn lijf huis’ in een andere stad.
Zo ging dat in die tijd en waarschijnlijk nu nog steeds: vrouwen (of mannen) die samen met hun kinderen vluchten en alles achter zich laten. De kinderen nemen geen afscheid op school, en ook niet van hun vriendjes en vriendinnetjes. Ook familie en vrienden weten vaak van niets. Weinig voorbereidingen en alles in het geheim, zodat de man geen argwaan krijgt.
Hocus pocus: de grote verdwijntruc.
Natalie
(Foto Ksenia Chernaya@Pexels)
