“Hello? Is there anybody in there?”
Met een sigaret tussen mijn vingers, leunend tegen het keukenblok, inhaleer ik ook de daarna volgende woorden van deze geweldige Pink Floyd-song: Comfortably Numb.
Oh, wat hou ik van lyrics: rauw, diep, donker, luchtig, speels. Het zijn de zinnen uit liedjes die me dieper laten voelen en denken. En hij… kijkt hoe ik luister.
In de eenvoud van het dagelijks leven vonden onze ontmoetingen plaats – samen koken, eten, wandelen, bankhangen, diepe gesprekken, loltrappen, de liefde bedrijven. Alledaagse momenten die enkel de oppervlakte weerspiegelden van wat onze zielen al wisten.
Zo’n vijf jaar terug, een tijd waarin ik al jaren geen actieve roker meer ben. Maf! Het begin van een reis op een pad dat ik niet had voorzien. In een connectie met een man die niet leidde tot de traditionele huisje-boompje-beestje-relatie voelde het toch telkens als thuiskomen. Wij samen waren als een dans: subtiel, aftastend, vurig in beweging naar elkaar toe, om vervolgens – onverwacht en door miscommunicatie – weer afstand te nemen, terwijl een onmiskenbaar gevoel van verbondenheid blijft.
De afstand, in dagen, weken en maanden, bracht me in contact met mijn onverwerkte emoties: alsof ik verscheurd werd tussen een bodemloos gevoel van verlating en zijn intense nabijheid. Niet fysiek, maar energetisch: hij is er altijd! Als een sleutel die mijn diepste, jarenlang begraven emoties ontgrendelde. Net als de hoofdpersoon van Comfortably Numb: gevoelloos door trauma en verdovende middelen – afgesloten van de wereld en gevangen in eigen gevoelens.
In deze turbulente tijd vond ik onverwachts mijn uitlaatklep: schrijven. Geen bewuste keuze of gepland project, eerder een onvermijdelijke uiting van de kou in mij die eraan voorafging. Zoals sprookjes beginnen met “Er was eens” of “Op een dag”, zo begon ook mijn verhaal op een dag. Het was de dag voor Kerst, op 24 december 2020, toen de woorden begonnen te stromen. Twee dagen lang schreef ik onophoudelijk en toen ik stopte, had ik een reeks verhalen voor me liggen, nog zonder titel.
Mezelf uiten in schrijfsels en het delen daarvan brengt me ook dichter bij het begrip van wat deze liefdesrelatie (voor mij) werkelijk betekent. Het ontrafelen van alle patronen, verwachtingen, denkwijzen, theorieën, maniertjes, ideeën over hoe het hoort in deze complexe wereld van vaste condities. In en buiten mij. Ik laat het los! Ook het idee dat we weer samenkomen laat ik los.
Wat blijft, is een nieuwe expressie van moi: Natalie die zonder maskers lacht, huilt, danst, (vals :-)) zingt en (wakker) droomt. Ik uit mezelf! En daarmee leef ik mijn intentie: bij te dragen aan een wereld waarin we onze pijn door emotioneel diepe ervaringen (h)erkennen, voelen, doorvoelen en helen.
Verdoving als verlangen naar verbinding. Net als in Comfortably Numb hebben mensen de neiging zich te beschermen door hun emoties af te sluiten, vooral wanneer deze overweldigend worden. Hoe breek je door verdoving heen? Ik denk door de pijn aan te kijken. Onze dieptes doorleven is niet gemakkelijk, maar brengt ons juist daardoor naar de kern van verbinding.
Natalie
(Foto: Mariëtte Kranenburg)
